با وجود پیشرفت‌های زیاد در فناوری‌های بی‌سیم، بسیاری از شبکه‌های کامپیوتری در قرن 21 هنوز از انواع کابل های فیزیکی استفاده می‌کنند. این استفاده به‌عنوان رسانه فیزیکی بین دستگاه‌ها برای انتقال داده‌ها استفاده می‌شوند. چندین نوع استاندارد کابل شبکه وجود دارد. هر کدام از آنها برای اهداف خاصی طراحی شده‌اند. در این مقاله لاگمدیا به معرفی انواع کابل های شبکه خواهد پرداخت.
کابل‌های کواکسیال
کابل کواکسیال (که کواکسی نیز نامیده می‌شود) که در دهه 1880 اختراع شد. بیشتر به‌عنوان نوعی کابل شناخته می‌شد که تلویزیون را به آنتن‌های خانگی متصل می‌کرد. کابل کواکسیال نیز یک استاندارد برای کابل‌های اترنت 10 مگابیت بر ثانیه است.
زمانی که اترنت 10 مگابیت بر ثانیه محبوبیت بیشتری داشت، در طول دهه 1980 و اوایل دهه 1990، شبکه‌ها معمولاً از یکی از دو نوع کابل کواکسی استفاده می‌کردند. thinnet (استاندارد 10BASE2) یا ضخیم (10BASE5). این کابل‌ها از یک سیم مسی داخلی با ضخامت‌های متفاوت تشکیل شده‌اند که توسط عایق و محافظ دیگری احاطه شده است. سختی آنها باعث شد تا مدیران شبکه هنگام نصب و نگهداری Thinnet و Thicknet با مشکل مواجه شوند.
مطالب مرتبط: 4 برتری شبکه سیمی نسبت به بی‌سیم
کابل‌های جفت پیچ شده
کابل جفت پیچ شده‌ها در طول دهه 1990 به‌عنوان استاندارد کابل‌کشی پیشرو برای اترنت ظهور کرد. از کابل های شبکه ای که با سرعت 10 مگابیت در ثانیه (10BASE-T، همچنین به‌عنوان رده 3 یا Cat3 شناخته می‌شود). سپس نسخه‌های بهبودیافته با سرعت 100 مگابیت در ثانیه (100BASE-TX، Cat5، و Cat5e) عرضه شد. و به‌صورت متوالی سرعت‌های بالاتر تا 10 گیگابیت در ثانیه (10GBASE-T). کابل‌های جفت پیچ خورده اترنت حاوی حداکثر هشت سیم هستند که به صورت جفت به هم پیچیده شده‌اند تا تداخل الکترومغناطیسی را به حداقل برسانند.
دو نوع اصلی از استانداردهای صنعت کابل جفت تابیده تعریف شده است: جفت تابیده بدون محافظ (UTP) و جفت تابیده شیلددار (STP). کابل‌های اترنت مدرن به‌دلیل هزینه کمتر از سیم کشی UTP استفاده می‌کنند. در حالی که کابل کشی STP را می‌توان در انواع دیگر شبکه‌ها مانند رابط داده توزیع شده فیبر (FDDI) یافت.
فیبر نوری
به جای سیم‌های فلزی عایق شده که سیگنال‌های الکتریکی را منتقل می‌کنند، کابل‌های شبکه فیبر نوری از رشته‌های شیشه و پالس‌های نور استفاده می‌کنند. این نوع از انوع کابل های شبکه علیرغم اینکه از شیشه ساخته شده‌اند قابل خم شدن هستند. آنها بیشتر در تاسیسات شبکه گسترده (WAN) که در آن کابل‌های زیرزمینی یا بیرونی در مسافت طولانی استفاده می‌شوند. همچنین در ساختمان‌های اداری که حجم بالای ترافیک ارتباطی رایج است، مفید هستند.
دو نوع اصلی استانداردهای صنعتی کابل فیبر نوری تعریف شده است: تک حالته (استاندارد 100BaseBX) و چند حالته (استاندارد 100BaseSX). شبکه‌های مخابراتی از راه دور معمولاً از تک حالت برای ظرفیت پهنای باند نسبتاً بالاتر خود استفاده می‌کنند. شبکه‌های محلی معمولاً به‌دلیل هزینه کمتر از چند حالته استفاده می‌کنند.
کابل‌های USB
اکثر یو اس بی ها (Universal Serial Bus) یک کامپیوتر را با یک دستگاه جانبی (مانند صفحه کلید یا ماوس) به‌جای کامپیوتر دیگر متصل می‌کنند. با این حال، آداپتورهای شبکه ویژه (که گاهی اوقات دانگل نامیده می‌شود) یک کابل اترنت را به‌طور غیر مستقیم به یک پورت USB متصل می‌کنند. کابل‌های USB دارای سیم کشی جفت تابیده هستند.
کابل‌های سریال و موازی
از آنجایی که بسیاری از رایانه‌های شخصی در دهه 1980 و اوایل دهه 1990 فاقد قابلیت اترنت بودند، و USB هنوز توسعه نیافته بود. رابط‌های سریال و موازی (که اکنون در رایانه‌های مدرن منسوخ شده‌اند) گاهی اوقات برای شبکه‌های PC به PC استفاده می‌شوند. به‌عنوان مثال، کابل‌های مودم تهی، پورت‌های سریال دو رایانه شخصی را به هم متصل می‌کردند و انتقال داده‌ها را با سرعتی بین 0.115 تا 0.45 مگابیت در ثانیه فعال می‌کردند.
بسیاری از رایانه‌های شخصی در دهه 1980 و اوایل دهه 1990 فاقد قابلیت اترنت بودند، و USB هنوز توسعه نیافته بود. رابط‌های سریال و موازی (که اکنون در رایانه‌های مدرن منسوخ شده‌اند) گاهی اوقات برای شبکه‌های PC به PC استفاده می‌شوند. به عنوان مثال، کابل‌های مودم تهی (null)، پورت‌های سریال دو رایانه شخصی را به هم متصل می‌کردند و انتقال داده‌ها را با سرعتی بین 0.115 تا 0.45 مگابیت در ثانیه فعال می‌کردند.
کابل های متقاطع
کابل‌های مودم نول (null) یکی از نمونه‌های دسته کابل‌های متقاطع هستند. یک کابل متقاطع به دو دستگاه شبکه از یک نوع مانند دو رایانه شخصی یا دو سوئیچ شبکه متصل می‌شود. استفاده از کابل‌های متقاطع اترنت سال‌ها پیش در شبکه‌های خانگی قدیمی‌تر رایج بود. هنگامی که دو رایانه شخصی را به یکدیگر اتصال مستقیم می‌داد.
از نظر خارجی، کابل‌های متقاطع اترنت مشابه کابل‌های معمولی (که گاهی اوقات مستقیم نامیده می‌شوند) به‌نظر می‌رسند. تنها تفاوت قابل مشاهده، ترتیب سیم‌های کد رنگی است که روی کانکتور انتهایی کابل ظاهر می‌شوند. سازندگان معمولاً به‌همین دلیل علائم متمایز ویژه‌ای را برای کابل‌های متقاطع خود اعمال می‌کردند. با این حال، امروزه اکثر شبکه‌های خانگی از روترهایی استفاده می‌کنند که دارای قابلیت متقاطع داخلی هستند و نیازی به این کابل‌های خاص را از بین می‌برند.
سایر انواع کابل های شبکه
برخی از متخصصان شبکه از اصطلاح «کابل پَچ» برای اشاره به هر نوع کابل شبکه مستقیم استفاده می‌کنند. انواع کابل شبکه ای که برای اهداف موقتی استفاده می‌شود. انواع پچ کابل‌های کواکس، جفت تابیده و فیبر نوری نیز وجود دارد. این کابل‌ها دارای ویژگی‌های فیزیکی مشابهی با انواع دیگر کابل‌های شبکه هستند. تفاوت فقط این است که طول کابل‌های پچ کوتاه‌تر است. مثلاً سیستم‌های شبکه پاور لاین از سیم کشی استاندارد برق خانه برای ارتباط داده‌ها با استفاده از آداپتورهای ویژه متصل به پریزهای دیواری استفاده می‌کنند.
